De winterlucht ademt herinnering

Er zijn van die winterochtenden waarop de geur in de lucht anders is.

Frisser. Stil. Helder, bijna alsof de wereld net is schoongeveegd.

Wanneer ik mijn eerste stappen zet op het pad in het Hengstdal, merk ik dat ik vanzelf dieper ademhaal.

De kilte nodigt uit.

Ze opent, zonder dat je er moeite voor doet.

Geur is vaak het eerste zintuig dat iets in mij wakker maakt.

De geur van vochtig mos.

Van dennenhars, dik en kleverig.

De aarde die nu donkerder ruikt dan in de lente.

Een vleugje houtrook van een huis verderop.

En soms… een geur die me onverwacht herinnert aan iets van vroeger — een kampvuur, een wandeling met mijn vader, een regenbui in mijn kindertijd.

Ruiken brengt je direct naar het nu,

maar het kan je ook zachtjes meenemen naar je eigen verhaal.

En misschien is dat precies waarom dit zintuig zo belangrijk is in shinrin-yoku:

je hoeft niet te zoeken.

Je hoeft niet te analyseren.

Je hoeft alleen maar te ontvangen.

🍃 Mini-oefening voor deze week

Wanneer je buiten bent — al is het maar twee minuten naar de brievenbus —

sta even stil en vraag jezelf:

“Welke geuren zijn er nu?”

Sluit je ogen. Adem langzaam in.

Probeer niet te benoemen, maar te voelen.

Is het fris?

Dempig?

Droog?

Vochtig?

Zoet?

Aards?

Er is geen goed of fout.

Alleen wat er op dit moment is.

🍃 Een klein voorproefje

Binnenkort nodig ik je uit voor een korte kennismakingswandeling,

een moment waarin je deze zintuiglijke wereld zelf kunt ervaren.

Op een prachtige plek, met een verrassend warm begin.

Meer hierover dit weekend… ✨

Inspirerende groet,

Piet-Hein..