Goedemorgen lieve lezer,
Afgelopen weekend stond ik opnieuw bij een plek waar ik graag kom: een open stuk in het bos waar een oude eik waakt als een stille elder. Zijn stam is breed, gegroefd, doorleefd — en toch straalt hij een soort zachtheid uit die je pas voelt als je er langer stil blijft staan.
Terwijl ik daar was, viel mijn oog op iets heel kleins: een enkele bladnerf die losgekomen was en wiegend naar beneden daalde. Heel traag. Bijna plechtig.
Het raakte me meer dan ik verwachtte.
Zonder woorden leek het me te herinneren aan iets wat we vaak vergeten: loslaten is niet hetzelfde als verliezen. In de natuur is loslaten een beweging van vertrouwen. Van ruimte maken. Van meebewegen met het seizoen dat voor je ligt — of je nu klaar bent of niet.
In deze tijd van het jaar, waarin de dagen langzaam korter worden en het Keltische wiel richting een fase van verstilling draait, nodigt de natuur ons zachtjes uit hetzelfde te doen:
een beetje vertragen, een beetje thuiskomen, een beetje dieper luisteren.
🍃 Mini-ritueel voor midden in de week
Als je vandaag even tijd hebt — al is het maar drie minuten — zoek dan een blad in je tuin, op de stoep, langs een pad.
Houd het in je hand.
Voel de structuur, de nerven, de kwetsbaarheid.
En vraag jezelf:
Wat mag ik zachtjes laten vallen, zonder het gevoel iets kwijt te raken?
Misschien is het een gedachte, een weerstand, een verwachting die niet meer bij je past.
De natuur vraagt het ons elke dag voor te leven.
Tijdens mijn bosbaden merk ik hoe dit soort kleine momenten vaak het meest binnenkomen. Het zijn niet de grote stappen of de diepste inzichten — het zijn de mini-bewegingen van zachtheid die iets openen.
Als jij dat zelf eens wilt ervaren, dan is de kennismakingswandeling die ik binnenkort aankondig misschien een mooie eerste stap. Een ruimte om te ademen, te voelen, te landen.
Een plek waar de natuur je precies dat laat zien wat jij op dat moment nodig hebt.
Ik wens je een zachte woensdag,
Piet-Hein..
Reactie plaatsen
Reacties